De Date in het Donker
Het begon allemaal heel onschuldig. Lisa had hem via een datingapp leren kennen – Elias. Charmant, grappig, knap op z’n foto’s. Ze hadden weken gepraat, gelachen, geflirt. Hij had iets mysterieus, maar op een leuke manier. Toen hij haar uitnodigde voor een diner in een pop-up restaurant in een oud pakhuis, zei ze meteen ja.
“Het is een concept-diner in het donker,” had hij gezegd. “Je ziet niets. Alleen proeven, ruiken, luisteren. Spannend toch?”
Lisa vond het idee een beetje vreemd, maar ook wel opwindend. Ze kwam op de afgesproken plek: een oude loods aan het water, versierd met lantaarns en flakkerende kaarsjes. Binnen werd ze vriendelijk ontvangen door een ober met een blinddoek in de hand. “We begeleiden je naar je tafel.”
Ze kreeg de blinddoek om, werd voorzichtig naar haar stoel geleid, en hoorde even later Elias tegenover haar zitten.
“Ben je er klaar voor?” fluisterde hij.
De avond begon leuk. De gerechten waren verrassend, ze lachten veel, en de spanning van het niet kunnen zien maakte alles intenser. Maar na het hoofdgerecht merkte Lisa dat Elias stiller werd. Veel stiller.
“Elias?” vroeg ze.
Geen antwoord.
Ze lachte nerveus. “Ben je me aan het plagen?”
Stilte.
Ze stak haar hand uit over de tafel, maar voelde alleen leegte. De stoel tegenover haar was… leeg.
Ze trok haar blinddoek af.
Het restaurant was donker. Niet schemerig—echt donker. Geen andere tafels, geen obers. Gewoon… leeg.
Paniek kriebelde in haar borst. Ze stond op, riep Elias’ naam, strompelde door de loods richting de ingang. Maar de deur zat op slot. Ze duwde, bonkte, schreeuwde. Niets.
Tot ze een tik hoorde. En nog één. Achter haar. Alsof iemand iets op de grond liet vallen. Of met nagels over beton kraste.
Haar adem stokte.
Toen, een stem. Zacht, dichtbij. “Je hebt me eindelijk echt gezien.”
Het klonk als Elias.
Maar het klonk ook… anders.